Η Μοναχική Ζωή του «Ξένου» Εκείνου

Η  Μοναχική Ζωή του «Ξένου» Εκείνου

 

Γεννήθηκε σε ένα απομονωμένο χωριουδάκι.

Ήταν το παιδί ενός φτωχοκόριτσου.

Μεγάλωσε σε ένα ακόμα απομονωμένο χωριό,

Όπου δούλεψε σε μαγαζί σαν μαραγκός,

Μέχρι τα τριάντα του χρόνια.

Μετά για τρία χρόνια,

Ήταν ένας πλανόδιος ιεροκήρυκας.

Ποτέ δεν έγραψε κάποιο βιβλίο.

Ποτέ δεν κράτησε γραφείο εξουσίας.

Ποτέ δεν έκανε οικογένεια η απόκτησε σπίτι.

Δεν πήγε σε Πανεπιστήμιο.

Δεν επισκέφτηκε ποτέ κάποια μεγάλη πολιτεία.

Ποτέ δεν ταξίδεψε ούτε 200 μίλια,

Από τον τόπο που γεννήθηκε.

Δεν έκανε κανένα από εκείνα τα πράγματα

Που τα συνοδεύει το μεγαλείο.

Δεν είχε άλλο διαπιστευτήριο  από τον εαυτό του.

Ήταν μόνο 33 χρόνων,

Όταν το κύμα της κοινής γνώμης γύρισε εναντίον του.

Οι φίλοι του κρύφτηκαν μακριά του.

Άλλοι, τον παρέδωσαν στους εχθρούς του,

Και  υπέστη το χλευασμό σε μια δίκη παρωδία.

Καρφώθηκε στο σταυρό,

Μεταξύ δύο ληστών.

Εκείνος πέθαινε, και οι δήμιοι του,

Κλήρωναν μεταξύ τους τα ρούχα που φορούσε,

Τη μόνη περιουσία που είχε πάνω στη Γή.

Πεθαμένο πια, τον ακούμπησαν σε ξένο μνήμα,

Χάρη στη λύπηση ενός φίλου.

Είκοσι αιώνες  ήρθαν και έφυγαν από τότε,

Και σήμερα, Εκείνος είναι η κεντρική φιγούρα

Ολόκληρης της οικουμένης

Και ο ηγέτης της προόδου της ανθρωπότητας.

Όλα τα στρατεύματα που συγκεντρώθηκαν ποτέ στο κόσμο,

Όλοι οι στόλοι που ποτέ έχουν πλεύσει,

Όλα τα κοινοβούλια που κυβέρνησαν ποτέ,

Όλοι οι βασιλείς που ποτέ βασίλευσαν,

Δεν μπόρεσαν ποτέ να επηρεάσουν

Την εξέλιξη του ανθρώπου πάνω στη Γή,

Όσο αυτή η μοναχική ζωή του «ξένου» Εκείνου!

Μετάφραση Ντόρας Πολίτη από το κείμενο στα αγγλικά, του Rev. Dr. James AlleFrances 

Η πόρνη της παλιάς μας γειτονιάς...

Αφιερωμένο σε όλες τις Βασιλείες του κόσμου τούτου...

Αυτή ήταν το μίασμα! 

Ούτε ο σαράφης, που έπαιρνε τις χρυσές βέρες των μεροκαματιάρηδων για δυο ενέσεις πενικιλίνης. Ούτε η μεγαλοκυρία του αρχοντόσπιτου κοντά στην εκκλησία, που ξυλοφόρτωνε αλύπητα τη παρακόρη τη Περσεφόνη. Ούτε βέβαια ο άνδρας της, που "σορομαδούσε" τη κακομοίρα τη Περσεφόνη, όταν κοιμόταν τα βράδια η μεγαλοκυρία. 

Αλλά ούτε κι' ο κυρ Επίτροπος,  -νοικοκύρης και θεοσεβούμενος μαθές-,  που μες τη νύχτα, κρυφάνοιγε το πορτί της πόρνης και ξαπλαντάρωνε στο ντιβάνι της!

Όχι αυτοί, η Βασιλεία ήταν το μίασμα!

Γιατί, εκείνη έπαιρνε αντίτιμο όταν τη "σορομαδούσαν" οι πελάτες στη κάμαρα του συνοικισμού στη Χρυσομαλλούσα...

Ήταν τότε, στα χρόνια της λαϊκής γειτονιάς, των ανθισμένων περιβολιών αλλά και της χαμένης αθωότητας.

Πελατεία μεγάλη, δεν είχε η Βασιλεία. Ήταν κακομούτσουνη, την είχαν πάρει και τα χρόνια...

Ποτέ δε μάλωνε με τη γειτονιά κι' ας έφτυναν στο κατόπι της.

Περπατούσε μακριά από τα κατώφλια των νοικοκυράδων αλλά με ψηλά κρατημένο το κεφάλι. Σα να 'βλεπε μόνο τις κορφές των δένδρων.

Πιο ψηλά, προς τον ουρανό, δε θα τολμούσε ν' ατενίσει...

Δεν έσμιγε τα βλέμματα των άλλων η Βασιλεία. Λες κι' αν δεν έβλεπε, δε θα την έβλεπαν κι' όλας. Και μόνο σαν τύχαινε ξώφαλτσα ν'  ανταμώσεις τα μάτια της, σ' έπιανε ένα σύγκρυο αλλιώτικο και δεν ήξερες από που να φύγεις...

Θυμάμαι εκείνα τα μάτια με τους μελανιασμένους  κύκλους ολόγυρα... 

Είχαν κάτι σαν ικεσία, σαν περαστική λάμψη αγνότητας. 

Κάτι, σαν άφωνο πόνο δαρμένου σκυλιού.

Κάτι σα βουβό "κατηγορώ", σά γροθιά που σ' έβρισκε στο στομάχι και πονούσες μέχρι βαθιά στη...συνείδηση!

Ίσως γι' αυτό την υπερασπίστηκε κάποτε σε δίκη για να μη χάσει το γυιό της, ο σπουδαίος τότε δικηγόρος  Γεώργιος Α. Βογιατζής.

Για το βουβό "κατηγορώ" ίσως, για το πόνο του δαρμένου σκυλιού στα σκοτεινιασμένα της μάτια...

Οι παντοθειές της γειτονιάς, η κυρά Σταυρίτσα και η θειά  Κατίγκω, έλεγαν πως η Βασιλεία κάνει και ψυχικά! 

Πως η χήρα με το κοιλάρφανο τη Βαγγελούδα, ζούσαν γιατί η...πόρνη φρόντιζε! Και πως σαν πήρε φωτιά ο παλιόπυργος της φαμελίτισσας  οικογένειας και απόμειναν στο δρόμο, η πόρνη πάλι έστειλε παπλώματα και ρουχικά για τη προίκα των κοριτσιών. Και θέλησε να μη μαθευτεί πουθενά το χερικό...

Κι' άλλα!

Πως άφηνε μές τη νύχτα καντήλια χρυσά, στη Παναγιά Χρυσομαλλούσα.

Πως ξέθαβαν με δικά της έξοδα ξεχασμένους παρακατιανούς, τους έκανε και κασάκια με...καλλιγραφικά γραμμένο τ' όνομα τους απέξω!

Έτσι λέγαν πως ήταν αυτό, το στραπατσαρισμένο σκαρί η Βασιλεία, εκείνοι που ξέρανε.

Εγώ, μωρό  της γειτονιάς τότε, ξέρω μόνο τούτο και το θυμάμαι "σαν όνειρο σα παραμύθι τάχα". Πως πίσω από το θολό τζάμι της στενής πόρτας της με το ξεθωριασμένο γαλάζιο κουρτινάκι, έβλεπα όλα τα χρόνια της παιδικής μου ζωής, ένα καντήλι πάντα αναμμένο. Κρεμόταν απο το χαμηλό ταβάνι , μπροστά σ' ενα μοναδικό εικόνισμα κάποιας θλιμμένης Παναγιάς...

Εκείνη τη Μεγάλη Πέμπτη, η Βασιλεία τόλμησε το παράτολμο.

Έφερε στην εκκλησιά ένα όμορφο στεφάνι με ροζ Μαγιάτικα τριαντάφυλλα και μωβ βιολέτες, κι' ένα χαρτί γεμάτο σπιτικό μοσχολίβανο. 

Ήταν τα "μύρα" της για τον Εσταυρωμένο.

Μισοκρύφτηκε πίσω απ' το πεζούλι με τ' ανθισμένα φλάμπουρα της εκκλησιάς, κι' έδωσε σε μας τα παιδιά,  τα ταπεινά της δώρα : " Για το Χριστό -είπε-,  δώστε τα στο κύρ-Επίτροπο".

Δε χρειάστηκε, εκείνος είχε δει. 

Αφηνιασμένος θαρρείς ο "ευσεβής" τούτος, άρπαξε το στεφάνι της Βασιλείας, το πέταξε στο χώμα και το τσαλαπάτησε με λύσσα. 

Και το μοσχολίβανο την ίδια τύχη είχε, και η ίδια η Βασιλεία,  σαν την άρπαξε απ' τα μαλλιά και τη σβούριξε χάμω τσιρίζοντας: "Μη σε ξαναδώ κοντά στην εκκλησιά παλιοβρόμα, θα σου ξυρίσω το κεφάλι...!

Φαίνεται, πως ο κυρ-Επίτροπος,  δεν είχε ακούσει ποτέ  του πίσω απ' το παγκάρι, το: "...πόρνη προσήλθε Σοι μύρα συν δάκρυσι,  κατακενούσα Σου ποσί φιλάνθρωπε..."!

Το άλλο βράδυ, Ο Επιτάφιος ανέβαινε τη Χρυσομαλλούσης με το πιστό ποίμνιο ν' ακολουθεί. "Αι γενεαί  πάσαι " ήταν εκεί, εκτός από τη Βασιλεία.

Στο σοκάκι της Αδαίου, κρυμμένη μες το σκοτάδι, πεσμένη στα γόνατα ήταν η πόρνη. 

Έκλαιγε, σερνόταν μες τη σκόνη, τα μαλλιά της δεμένα στο πένθιμο μαντήλι.

Παιδί ήμουν κι' έμεινα να κοιτάζω. Μα ήταν η Βασιλεία στ' αλήθεια; 

Γιατί στο φώς της λαμπάδας, μου φάνηκε πως εκείνη η μαυροφορούσα ήταν η γυναίκα στο εικόνισμα του σπιτιού μας: Η ίδια η...Μαρία η Μαγδαληνή!

Πολλά χρόνια μετά, έμαθα πως η Βασιλεία πέθανε μιά Μεγάλη Πέμπτη!

"Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου..."!

Τη κηδέψανε θέλοντας και μη,  Μεγάλη Παρασκευή, μαζί μ' Εκείνον...

Ντόρα Πολίτη

1dorapol@gmail.com

Ένας Θεός ανοιχτοχέρης... κι Έλληνας!

Όπου νάναι τούτες τις μέρες, θα ξανακουστεί το «έστησ' ο έρωτας χορό με το ξανθόν Απρίλη»!

Και γοητεύουν τη ψυχή σου τέτοιες ποιητικές εκφράσεις, ιδιαίτερα αν το περιβάλλον ανασκουμπώνει τα μανίκια του να μπουμπουκιάσει, να πρασινίσουν τα ξεροτόπια, να τσιμπολογήσει απ' τη χούφτα σου το περιστέρι του μπαξέ. Σε τραβούν τα δρομάκια μέσα στη νιούτσικη βλάστηση, με τις ξεθαρρεμένες έστω και μες στο κρύο πεντελίθρες, τις βελουδένιες λευκές μαργαριτούλες, τους ροδαλούς ασφόδελους.

Σε προσκαλούν αμίλητα τα ταπεινά ξωκλήσια, περισσότερο απ' τις βαριές εκκλησιές, τις πατικωμένες στο λούσο και τη ματαιοδοξία.

«Κύριε συγχώρησον και ελέησον...»!

Το στενό πορτάκι ήταν ανοιχτό. Παραδίπλα, μια κανελιά... κατσίκα, μασούλαγε το τροφαντό χορτάρι, δεμένη με μακρύ σκοινί σ' ένα... αρχαίο μάρμαρο, που κουτρουβάλησε απ' τα ερείπια του Κάστρου!

Κατέβηκα τα σκαλισμένα στο βράχο σκαλοπάτια «μετά φόβου Θεού...».

Μια ανατριχίλα εσώψυχη σε κυριεύει σε τέτοιες μοναχικές επισκέψεις, σα ξεκινάς να αποδώσεις «Τα Σα εκ των Σων...».

Απόγευμα των Χαιρετισμών της Παναγίας...

Πυκνό το θυμίαμα στο κεραμιδένιο θυμιατήρι, μοσχοβολούσε στη σπηλιά της Παναγίας της Γαλατούσας.

Πρόσθεσα και το δικό μου το σπιτικό αγιολίβανο, που μου είχε μάθει η γλυκιά μου μάννα να ζυμώνω, με εκατόφυλλα τριαντάφυλλα, κόκκινο κρασί, μαστίχα και μοσχοκάρφια.

Τρία όλα κι' όλα τα καντηλάκια, λαμπύριζαν σα μάτια αθώων παιδιών σα ψυχές αγίων μαρτύρων. 

Το μοναδικό μανουάλι, γυαλισμένο με φροντίδα περισσή, αντανακλούσε ανάρια πρόσωπα στο τρεμοφέγκισμα μοναχικών κεριών.

«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια...». Φωνή μελωδική, από χείλη παιδιού αμούστακου ακόμα! Γίνονται αλήθεια και τέτοια θαύματα!

Όλα καλά. Και τα πεζούλια απέξω ασβεστωμένα, φρεσκοπλυμένος ο βράχος της Παναγιάς, από χέρια ευλαβικά και τυραγνισμένα.

Τα ξέρω τα χέρια τούτα, και τα ασπάζομαι χωρίς να τ' αγγίξω. Δε θέλει η ταπεινή, σκυφτή, μαυροφορούσα ύπαρξη να αναγνωρίζουν οι άλλοι, πως δίνει το αίμα της καρδιάς της σε κείνο το καλύβι του βράχου. 

Όλα καλά...

Μόνο που το Κάστρο τούτο, απ' όπου κι αν το δεις, πάντοτε σε πληγώνει...

Τόσες μελέτες ακριβοπληρωμένες και αναξιοποίητες. Τόσες σκαλωσιές που σάπισαν αχρησιμοποίητες, ακουμπισμένες στα «σφαγμένα» από την αδιαφορία τείχη!

Ανάβουν ένα γύρω οι προβολείς μες το σκοτάδι. Και με το ανέμισμα των πεύκων, έτσι που σαλεύουν οι σκιές πάνω στις πολεμίστρες, θαρρείς πως ξύπνησαν τα σκέλεθρα των Γατελούζων και των στρατιωτών της Μαρίας Παλαιολογίνας και ζητούν ανάπαυση, δικαίωση και συχώριο.

Κι έρχεται το χάραμα, και χρυσίζει ο «ηλιάτορας» απ' την ανατολή, τη πεσμένη, ταπεινωμένη απ' την αδιαφορία ιστορία μας. Και κρώζουν πάνω στα ερείπια οι κάργες και οι δεκοχτούρες σα μοιρολογήτρες, το τέλος...

Ας είναι όμως. Τώρα που πάλι ο έρωτας θα ’χει χορό με τον ξανθόν Απρίλη, οι γητειές της ευλογημένης λεσβιακής φύσης, αποπλανούν τη λογική του νου.

Και στέκεσαι ανάμεσα στις πεντελίθρες, τις ίριδες και τα ξεστρατισμένα προβατόπουλα, παραδομένος στην απόλαυση του ταπεινότερου των μεγαλείων: Τη φύση, που επιμένει να ανασταίνεται, παρ' όλα τα καρφιά τα μπηγμένα στα τρυφερόκαρδα σπλάχνα της.

Τη φύση τη δική μας, του τόπου μας του μοναδικού.

Δώρο πανευλόγητο, ενός Θεού ανοιχτοχέρη... κι Έλληνα!

Ντόρα Πολίτη

Οδοιπορικό στων Ελλήνων τις Κοινότητες...

Κατά τη κοινή και προφανώς σωστή άποψη, μια εκδήλωση μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένη, όχι μόνο από την αθρόα προσέλευση του κοινού, τα πολλαπλά χειροκροτήματα και τα συγχαρητήρια του κόσμου σε ατελείωτες ουρές.

Αλλά και από τα βαθιά συναισθήματα συγκίνησης και ευαισθησίας που μπορεί να εμπνεύσει, ακόμα και στους πιο συγκρατημένους θεατές.

Με αυτά τα κριτήρια λοιπόν, η εκδήλωση του Συλλόγου Ελληνοαμερικανών Λέσβου "Mytilene GRACE",  το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου, στο Δημοτικό μας Θέατρο, «κέρδισε τη παράσταση» κατά γενική ομολογία.

Το Θέμα, «Οδοιπορικό στων Ελλήνων τις Κοινότητες, Θράκη, Κωνσταντινούπολη, Πόντος, Μικρασία, Κύπρος».

Ομιλητής και παρουσιαστής, ο γνωστός σε όλους Σάββας Καλεντερίδης, εκδότης, δημοσιογράφος, περισσότερο γνωστός από το θρίλερ της Ελληνικής εμπλοκής στο θέμα Οτσαλάν και της παραίτησης του τότε,  από μια καταξιωμένη πολυετή καριέρα από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού για λόγους ευθιξίας και φιλότιμου.

Ο ίδιος μίλησε για την ανάγκη να σωθούν οι τόποι αυτοί, οι άλλοτε δοξασμένοι και Ελληνικοί, από την αρχαιότητα μέχρι το 1923. Να σωθούν, τουλάχιστον μέσα από τουριστικούς οδηγούς και εκδοτικές προσπάθειες όπως της Εταιρίας «Ινφογνώμων» και της ιστορικής μνήμης, απαρασάλευτης και αληθινής.

Την εκδήλωση πλαισίωσαν με παραδοσιακή-Μικρασιατική μουσική οι: π. Στρατής Γιουσμάς, που με το κανονάκι του και το λυγμό του  τραγουδιού «στου Βοσπόρου τ' αγιονέρια», έκανε να δακρύσουν οι πάντες. Εξίσου ταλαντούχοι μουσικοί και άξιοι δάσκαλοι, ο Άλκης Πασπάτης, Γεωργία Φωτοπούλου και Γιάννης Γανώσης.

Παρόντες, μαζί με το πολυπληθές κοινό, οι δύο Μητροπολίτες μας Χρυσόστομος και Ιάκωβος, ο Στρατηγός κ. Δ. Μπήκος, Ο Δήμαρχος Σπύρος Γαληνός, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου  Γ. Ψάνης, ο π. δήμαρχος Δημήτρης Βουνάτσος, αντιδήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι από όλες τις παρατάξεις. Την Περιφερειάρχη κ. Καλογήρου, εκπροσώπησε ο Πρόεδρος Δημοσθένης Χατζηγιάννης, ενώ το παρόν έδωσαν και πολλοί Περιφεριακοί Σύμβουλοι, όπως και εκπρόσωποι όλων των Σωμάτων Ασφαλείας.

Κατατοπιστική και επί της ουσίας η σύντομη ομιλία  του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου και Κοσμήτορος του Συλλόγου Ελληνοαμερικανών,  κ. Γ. Χατζόπουλου, τόσο για τον Σάββα Καλεντερίδη, όσο και για τους λόγους που ο Σύλλογος επέλεξε να διοργανώσει αυτή την εκδήλωση.

Στον επίλογο, εντυπωσίασαν και συγκίνησαν βαθύτατα το κοινό, οι μεστές λίγες κουβέντες της δημοσιογράφου και προέδρου  του Συλλόγου κ. Ντόρας Πολίτη.

«Ο νόστος -είπε- του απόδημου Έλληνα και η βαθύρριζη αγάπη και περηφάνια μας για τη πατρίδα, μας κάνουν να διοργανώνουμε δύσκολες εκδηλώσεις σαν την αποψινή και σας ευχαριστούμε όλους, που με την  αθρόα προσέλευση σας τιμάτε τη προσπάθεια μας και συμβάλλετε στη γενναία επιμονή  του καθενός από εμάς, να κρατάμε ψηλά το κεφάλι και να περηφανευόμαστε για τις καταβολές μας, σε ώρες δύσκολες για την Ελλάδα μας.

Παρακολουθώντας μέσα από το συναρπαστικό βιντεόραμα του αγαπητού μου φίλου και ήρωα για μας, Σάββα Καλεντερίδη, το οδοιπορικό της εθνικής μας μοναξιάς, τους τόπους μας τους σβησμένους απ' το χάρτη αλλά όχι από την ιστορία μας, με πήρε το παράπονο. Με έλιωσε για ακόμα μια φορά το αδυσώπητο «γιατί» του αείμνηστου Μικρασιάτη πατέρα μου, αλλά και θύμωσα και εξοργίστηκα με τα μυαλά που κουβαλούν ακόμα-κι' ακόμα αυτοί που επιβάλλεται να ασχολούνται με τα εθνικά μας θέματα, τα δίκαια της πατρίδας μας και τα συμφέροντα του λαού μας.

Νομίζω, πως αν οι τόποι της εθνικής μας μοναξιάς που μόλις πέρασαν από μπροστά μας  ταπεινωμένοι και λησμονημένοι, μπορούσαν να μας ρωτήσουν «βρε αδέρφια, μας θυμόσαστε καθόλου και πως περνάτε άραγε χωρίς εμάς», μόνο με τούτο το στίχο θα μπορούσαμε να απαντήσουμε για να μας καταλάβουν και να μας συγχωρήσουν ίσως.

«Αν ρωτήσεις πώς περνάω / θα σου πω δυο ψέμματα / ένα πως δε σ' αγαπάω κι' ένα πως σε ξέχασα...»

Και το Δημοτικό Θέατρο σείστηκε από τα χειροκροτήματα...

Παραλειπόμενα από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου…

Η απόφαση του Δημάρχου ήταν πρωτοφανής στα χρονικά του Δήμου.

Πρώτη φορά στην ιστορία των παρελάσεων το Δήμου, η νέα δημοτική αρχή του Σπύρου Γαληνού, παραχώρησε τις θέσεις τους στους αγωνιστές-αντιστασιακούς στην εξέδρα των επισήμων ενώ αυτοί στάθηκαν όρθιοι στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Τα μέλη του συλλόγου μας MYTILENE GRACE (Ελληνοαμερικανών Λέσβου) που παρήλασαν ήταν αντιπροσωπευτικά της 3ης 4ης και 5ης γενιάς των παλιννοστούντων Λεσβίων της Αμερικής.

Ο Σύλλογος μας, πρόσφερε κλαδιά ελιάς, κατά τη στιγμή της παρέλασης, στον εν ζωή Λέσβιο απόστρατο από το έπος του '40, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Ντόρα Πολίτη

Αρχιερατικό ετήσιο μνημόσυνο στη Μυτιλήνη για τους απανταχού πεσόντες Λέσβιους της Αμερικής

Στον Ιερό ναό του αγίου Θεοδώρου στην Παγανή Μυτιλήνης πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 19 Οκτωβρίου, από το σύλλογο Ελληνοαμερικανών Λέσβου MYTILENE GRACE, το ετήσιο μνημόσυνο για τους απανταχού πεσόντες Λέσβιους της Αμερικής. 

Επίσης τελέστηκε και ειδική επιμνημόσυνη δέηση για τους 250 εθελοντές Λέσβιους των ΗΠΑ που αποτέλεσαν τη δοξασμένη Λεσβιακή φάλαγγα και πολέμησαν στη μάχη του Κλαπάδου το 1912 για την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους. 

Στο χρονικό των ημερών αναφέρθηκε η πρόεδρος του συλλόγου Ντόρα Πόλίτη. 

«Πληρωμένος έρωτας στη Μυτιλήνη»

Στη Μυτιλήνη διεκδικούμε τα πρωτεία και σ' αυτό τον τομέα.

Επί 10ετίες, οι οίκοι ανοχής μέσα στο κάστρο, αποτελούσαν σημείο αναφοράς για τον αρσενικό πληθυσμό, από τους ντόπιους μέχρι τα ναυτάκια του... 6ου στόλου. Τελικά, με παρέμβαση τότε του νεοϊδρυθέντος Συλλόγου Επάνω Σκάλας με άοκνες πρωτοβουλίες του προέδρου Γιάννη Πατανού, έκλεισαν αυτά τα «στορικά σπίτια», όπου γενιές αγοριών, «πήγαν να βρουν το αντριλίκι τους». Με δεδομένο πως τα παραδάκια ήταν και πιο δύσκολα τότε για τους νεαρούς, από δω είχε ξεκινήσει και το «τόσα δίνω, πόσα θες...»

Παράλληλα με το κάστρο, λειτουργούσαν και μια τσατσά πίσω από τη Κομνηνάκη, και ο οίκος ανοχής απέναντι από το λουτρό, μέχρι που κάηκε πριν μερικά χρόνια. Λένε, πως τη φωτιά την έβαλε η ίδια η τσατσά, Ντεβέ Κατίνα η νταβατζού της «εργαζόμενης», γιατί αυτή βρήκε καλύτερο νταβατζή έναν υψηλά ιστάμενο που τη προστάτευε και από το νόμο και της τα έπαιρνε μέχρι δεκάρας.

Εξάλλου, υπήρχε και η ξακουστή Μ. που είχε το... ευαγές ίδρυμα της, ακριβώς μέσα σε μια αυλή επί της Ερμού στην Επάνω Σκάλα. Το τσαρδί της το έλεγαν «ίδρυμα», γιατί εκεί γεννοβόλησε και μεγάλωσε, καμιά ντουζίνα... αγνώστου πατρός κουτσούβελα. Αυτή μάλιστα τη... μανατζάριζε ο ίδιος ο σύζυγος της, και κάποια από τα μπασταρδέλια, λένε πως τα έδιναν σε καλές οικογένειες για υιοθεσία με το αζημίωτο.

Κάποιοι από τους λεβέντες της, μέχρι σήμερα, 50-60 χρ. ταλαιπωρούν τη πόλη, τα δημοτικά συμβούλια, τους επιχειρηματίες, με κλεψιές, εκβιασμούς, μέθη, ναρκωτικά, φυλακές...

Να πούμε αμαρτίες γονέων; Ας είναι. Αυτή πέθανε ίσαμε 25 χρόνια πριν και να δεις μνημείο που της έχουν κάνει οι γυιοί και οι κόρες της «Οίκος τάδε...» απ' όπου δε λείπουν τα λουλούδια τα λιβάνια και τα τρισάγια με κόλλυβα, χρόνο καιρό. Φράγκο δε πιάνουν μπροστά του, τα μνημεία παλιών αριστοκρατικών οικογενειών. Να πούμε και εδώ «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»; Συ ξέρεις Κύριε!

Τέλος, ο μόνος οίκος ανοχής που λειτουργεί χωρίς διακοπή, υποτίθεται στα κρυφά εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια, είναι αυτός, στα Ταμπακαριά λίγο πιο πέρα από τη ΔΕΗ. Είχε και διευθυντή μια χαρά... οικογενειάρχη άνθρωπο με γυναίκα και παιδιά ο οποίος πήρε τα μάτια του και ξενιτεύτηκε μόλις πριν από δύο μήνες.

Αυτό, γιατί μια μαντάμ από Θεσσαλονίκη, με αντι-μαντάμ Μυτιληνιά, έκαναν αίτηση στο δήμο πριν από ένα χρόνο και ζητούσαν άδειες να λειτουργήσουν στο νησί 4 πουταναριά... συγγνώμη οίκους ανοχής ήθελα να πω!!! Δόθηκε άδεια από το τότε Δημοτικό συμβούλιο για ένα «κατάστημα», και παρακαλώ, έχει διαφήμιση στο τοπικό τύπο: «λειτουργούμε» υπό νέα διεύθυνση, με ώρες λειτουργίας που εξυπηρετούν ταμάμ, και φυσικά, Ποτέ τη Κυριακή.

Μάλιστα, και οι δύο μαντάμες, συχνά... εκκλησιάζονται κανονικά, άβαφες, με μαντήλια στο κεφάλι και μαύρα γυαλιά. Αφήνουν δε, από δεκάρικο και πάνω στο δίσκο...

Να δεις, πως εκεινών οι αμαρτίες πιο εύκολα θα συγχωρεθούν παρά οι δικές μου οι "άλιωτες" που κρίνω, ¨δικάζω" και δε συμμαζεύετε!!!