Ξαπλώνω
στην υγρή ακρογιαλιά.
Χωρίς
βιβλία, χωρίς γραψίματα, χωρίς σκέψεις, χωρίς ρούχα...
Άδεια,
ανοιχτή, χωρίς όρια, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς αναγκαστικές επιλογές.
Τυλιγμένη
στην αφή μόνο.
Σαν την
ίδια την ακρογιαλιά.
Ποτέ δε
συνυπήρξαμε οι δυο μας.
Μα τι
παράξενο, μου λείπει εκείνη η αθωράκιστη, όστρια αφή σου...
2 σχόλια:
Εσύ κυρία μου δεν γράφεις! Εσύ ζωγραφίζεις και μάλιστα καταπληκτικά ουράνια τόξα! Διαμάντια γραφής!
Θα πρέπει να το σκεφτείς και να ξαναγυρίσεις σ’ αυτά που τόσο καλά ξέρεις να κάνεις!
Αχ καλέ μου Στράτο,
Και σένα και μένα μας διαφεντεύει η νοσταλγία και ας έχουμε γυρίσει από χρόνια.
Γι' αυτό θαρρώ, κάποια πράγματα τα κάνουμε καλύτερα από άλλα.
Τα συναισθήματα, ζωγραφισμένα με τη γραφίδα μας ας πούμε...
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου