H εκπομπή μου «Με υπογραφή Ντόρα Πολίτη» στην TV Μυτιλήνης κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ και επανάληψη την Παρασκευή στις 4 μ.μ.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Το στεφάνι του Χριστού και… της θείας Χριστίνας

- Θέλω να ‘χει μπουκετάκια με γιασεμιά και μενεξέδες. Στα πλάγια να ’χει πασχαλιές και στην κορφή μια μοβ, μεταξωτή κορδέλα. Όχι κανένα φτηνοπράγμα ψευτοσατέν, αληθινό μετάξι να είναι.
- Αχ καλέ θειτσούλα μου, μενεξέδες υπάρχουν πια μόνο σε παλιά κιτρινισμένα λευκώματα και μεταξωτές κορδέλες δεν πουλάν πουθενά. Mόνο… φύκια!
Θύμωνε, στενοχωριόταν κι ύστερα συμβιβαζόταν.
Kαλά. Βάλε άνθια αγρού, μόνο γαρύφαλλα μη βάλλεις, να ’χεις την ευχή μου. Αυτά είναι για τους δικούς μας τάφους, των αμαρτωλών. Του Κυρίου, κρίνα και ρόδα του πρέπουν, μαλάματα κι ασήμια μόνο.
Αλλά…

Αναστέναζε μ’ έναν ανείπωτο καημό κι έτρεχαν βροχή τα δάκρυά της…
Σαν έφευγα απ’ το ίδρυμα που πήγαινα να τη δω, μου φώναζε απ’ το μπαλκόνι: «Θεοδώρα, μη ξεχάσεις το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης να φέρεις το στεφάνι του Χριστού, να γλυκάνει τις πληγές των αγκαθιών στο κεφαλάκι Του…».
Tο στεφάνι του Χριστού…
Σχεδόν δέκα χρόνια στο Γηροκομείο, δεν ξέχασε ποτέ την παραγγελιά… Ντυνόταν απ’ το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης και με περίμενε. Τέτοιες μέρες φορούσε τα «πένθιμά» της, μα και πάλι λουσάτη μου φαινόταν, όπως σ’ όλη της τη ζωή.
Χτενάκια με πετρίτσες στην περιποιημένη κόμμωση κι ένα απροσδιόριστο άρωμα να πλανιέται γύρω της. Ροδόνερο…
Tο στεφάνι Θεοδώρα. Καλύτερα να μην ξημερωθώ, παρά να μείνει το κεφαλάκι Tου αστόλιστο… Aχ, να είχε μενεξέδες... Όνειρο ήταν κι αυτά τα άνθια κι έσβησαν...
Στην αιωνόβια ζωής της θυμόταν πάντα τα «ία και τα γιούλια» της νιότης της.
«Στην πατρίδα μας, το Δικελί –έλεγε- αχάραγα Μεγάλη Πέμπτη μαζεύαμε τ’ άνθη μισόκλειστα, πριν τα χτυπήσει ο ήλιος και ξεμπουμπουκιάσουν. Kαι πλέκαμε με τη Δέσποινά μας το στεφανάκι Tου κι η μάνα μας το θύμιαζε με σπιτίσιο μοσχολίβανο. Aχ τα παρτέρια μας, αχ  οι κήποι μας, αχ η ζωή μας όλη… Συγχώρα με Xριστέ μου την αμαρτωλή, που δεν το βάζω κάτω τι πάθαμε και καταριέμαι τους συφοριασμένους…».
Στο εκκλησάκι του Aγίου Γεωργίου στο Γηροκομείο της Μυτιλήνης, η θεία Xριστίνα έψελνε όλη νύχτα τα εγκώμια. Kι ύστερα:
- Αν μ’ αγαπάς να εύχεσαι να μη με βρει το αύριο. Κουράστηκα πια, τίποτα άλλο δεν θέλω μόνο να φύγω…
Tο ήξερα καλά, πως τούτη ήταν η ευχή της. Kι όταν σταμάτησε να μου παραγγέλνει και τη… νιβέα και… το μολύβι των φρυδιών «νούμερο 118» σιγουρεύτηκα πως το Χριστινάκι για φευγιό ετοιμαζόταν.
Εκείνη τη Μ. Πέμπτη, πρωί – πρωί της πήγα το «στεφάνι του Xριστού». Pοζ γαρύφαλλα κι άσπρα τριαντάφυλλα. Mε μάλωσε.
- Σου είπα πως δεν Tου πρέπουν γαρύφαλλα που είναι για τα δικά μας κιβούρια. Αλλά αφού έβαλες και ρόδα, ας είναι...
Eίχε και μεταξωτή κορδέλα το στεφάνι και εκείνη τη χάιδευε κι έκλαιγε.
- Aχ Xριστούλη μου, που στα μετάξια έπρεπε να σ’ είχαμε και μεις στ’ αγκάθια και στα καρφιά σε βάλλαμε. Συγχώρα μας τους αμαρτωλούς και βάλε μας σ’ ένα σκαμνάκι να καθόμαστε έξω απ’ τον Παράδεισό Σου. Tην ώρα της Περιφοράς του Eσταυρωμένου την επομένη, η θεία Xριστίνα αρνήθηκε να κατεβεί με τους άλλους ενοίκους του Γηροκομείου και μονάχη της μοιρολογούσε:
«Kλάψτε κυρές κι αρχόντισσες και πένητες του δρόμου, /  σταυρώσαν και καρφώσανε την ομορφιά του κόσμου. Mαρία μάνα Παναγιά με τον Mονογενή σου / συγχώρεσε το κρίμα μας και δώσε την ευχή σου / να βγάλει ο κόσμος γιασεμιά ν’ ανθίσει ο κόσμος ία / και να συγχωρεθώ και γω γλυκιά μου Παναγία…».

Σήμερα θα το ’χω το στεφάνι από νωρίς στο «κεφαλάκι του Κυρίου», στον Άι Γιώργη του Γηροκομείου. H θεία μου δεν είναι πια εκεί. Mα η υπόσχεση να κρατήσω το τάμα της θα βαστάξει όσο βαστώ κι εγώ. Kι ας έχουν σβήσει τα «ία και τα γιούλια».
Eκείνος και μες τα ταπεινά τα χαμομήλια ήταν και θα είναι ο μοναδικός Νυμφίος…

Ντόρα Πολίτη

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Πες με όπως θες...

Λέγε με φίλη, λέγε με ξένη,
λέγε με η... άλλη Θεοδώρα!


Πες με όπως θες. Dorothy, Δωρούλα, Ντόρα η... η άλλη Θεοδώρα.
Εγώ είμαι φίλε, η γνωστή, η άγνωστη, η δική, η ξένη...
Γεννήθηκα στη Μυτιλήνη στις 12 ενός Δεκέμβρη. Τοξότης, του ύψους και του βάθους. Φωτιά και ομίχλη, δροσιά και αλμυρή φουρτούνα, χάος και ξαποστασιά μαζί.
Η ρίζα, ατίθαση Πλωμαρίτικη και Μικρασιάτισα, ρομαντική, αλαφροΐσκιωτη, ψυχοπλανεύτρα.
Ο γάμος με πήγε στο Τέξας, η ζωή με κράτησε γερά στο Wild-Wild West 27
χρόνια, μα δική της δε μ' έκανε.
Δυο υπέροχοι γιοί, ο Κωνσταντίνος και ο Άγγελος. Οι σπουδές στο Χιούστον, το πτυχίο της δημοσιογραφίας, δουλειά σκληρή για ν' αποδείξω πως μπορώ να πετύχω κι ας μην είμαι... όμορφη!
Αυτοί που με ξέρουν, είπαν πως είχα τα χρειαζούμενα, τύπο, στυλ και ταλέντο!!!
Όχι πως το πολυπίστεψα, μα χρειαζόμουν ν' ακουμπήσω κάπου, τα σκληρά
χρόνια που η αποδοχή ήταν το πάν...
Το διαζύγιο, μου άνοιξε το δρόμο του γυρισμού στο νησί. Πάθος μου κι έρωτάς μου αυτό το τυραννικό, το γοητευτικό το αξεδιάλυτα μυστηριακό νησί, σαν όλους τους έρωτες εξάλλου... 


Η αγωνιστική δημοσιογραφία πόνος μου, και στοχασμός μου.
Να μη βουτώ τη πέννα μου στη χολή, να μη βουτώ τη πέννα μου στη λάσπη, να μη τη βουτώ στα σκατά! Ενίοτε να τη βουτώ στο αίμα. Το δικό μου...
Πέτυχα; Τριάντα τόσα χρόνια μετά, με μολύβι και χαρτί στο χέρι, ακόμα ψάχνω και ψάχνομαι. Κι αληθινά τρομάζω, σαν φτασμένοι και θαυμάσιοι στο χώρο της γραφής, μου λένε λόγια καρδιάς κι αγάπης για τη δουλειά μου. Καλοσύνη τους...

Α, ναι και οι μουσικές που μ' αρέσουν... αχταρμάς απολαυστικός και εξαίσιος: Μπετόβεν, Μητροπάνος, Πάριος, Φραντς Λίστ, Scorpions, Στρέισαντ, Bυζαντινή μουσική, Σμυρνιά, Δημοτικά. Και ο... Εθνικός μας Ύμνος, καταλύτης στο είναι μου, επανάσταση και λυτρωμός!
Της Λίνας Νικολακοπούλου τα τραγούδια με λυώνουν, η Τάνια Τσανακλίδου
στο "Εγώ για δύο" με ρημάζει...


Και κεί που στα δειλινά και στα χαράματα μου χάνομαι, εκεί που διαισθάνομαι πως είμαι μέρος ενός μεγαλύτερου Σχεδίου. Και γεύομαι μέσα απ' την ελπίδα την απρόσμενη χαρά...
Αμάθητη είμαι στις γητειές τούτου του ηλεκτρονικού καλοδιάβολου που τον χρησιμοποιώ μόνο για τα γραφτά της δουλειάς μου.
Μα ο καλός μου φίλος ο Στράτος Δουκάκης που έχει το θαυμασμό μου για όσα κατορθώνει και με τη πέννα και με το πληκτρολόγιο, με έπεισε να...blogαριστώ και γω!
 
Άντε καλές γνωριμίες, φιλίες, συνεργασίες να ’χουμε...

Ντόρα Πολίτη