H εκπομπή μου «Με υπογραφή Ντόρα Πολίτη» στην TV Μυτιλήνης κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ και επανάληψη την Παρασκευή στις 4 μ.μ.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Ένας Θεός ανοιχτοχέρης... κι Έλληνας!

Όπου νάναι τούτες τις μέρες, θα ξανακουστεί το «έστησ' ο έρωτας χορό με το ξανθόν Απρίλη»!
Και γοητεύουν τη ψυχή σου τέτοιες ποιητικές εκφράσεις, ιδιαίτερα αν το περιβάλλον ανασκουμπώνει τα μανίκια του να μπουμπουκιάσει, να πρασινίσουν τα ξεροτόπια, να τσιμπολογήσει απ' τη χούφτα σου το περιστέρι του μπαξέ. Σε τραβούν τα δρομάκια μέσα στη νιούτσικη βλάστηση, με τις ξεθαρρεμένες έστω και μες στο κρύο πεντελίθρες, τις βελουδένιες λευκές μαργαριτούλες, τους ροδαλούς ασφόδελους.



Σε προσκαλούν αμίλητα τα ταπεινά ξωκλήσια, περισσότερο απ' τις βαριές εκκλησιές, τις πατικωμένες στο λούσο και τη ματαιοδοξία.
«Κύριε συγχώρησον και ελέησον...»!
Το στενό πορτάκι ήταν ανοιχτό. Παραδίπλα, μια κανελιά... κατσίκα, μασούλαγε το τροφαντό χορτάρι, δεμένη με μακρύ σκοινί σ' ένα... αρχαίο μάρμαρο, που κουτρουβάλησε απ' τα ερείπια του Κάστρου!
Κατέβηκα τα σκαλισμένα στο βράχο σκαλοπάτια «μετά φόβου Θεού...».
Μια ανατριχίλα εσώψυχη σε κυριεύει σε τέτοιες μοναχικές επισκέψεις, σα ξεκινάς να αποδώσεις «Τα Σα εκ των Σων...».
Απόγευμα των Χαιρετισμών της Παναγίας...
Πυκνό το θυμίαμα στο κεραμιδένιο θυμιατήρι, μοσχοβολούσε στη σπηλιά της Παναγίας της Γαλατούσας.
Πρόσθεσα και το δικό μου το σπιτικό αγιολίβανο, που μου είχε μάθει η γλυκιά μου μάννα να ζυμώνω, με εκατόφυλλα τριαντάφυλλα, κόκκινο κρασί, μαστίχα και μοσχοκάρφια.
Τρία όλα κι' όλα τα καντηλάκια, λαμπύριζαν σα μάτια αθώων παιδιών σα ψυχές αγίων μαρτύρων. 
Το μοναδικό μανουάλι, γυαλισμένο με φροντίδα περισσή, αντανακλούσε ανάρια πρόσωπα στο τρεμοφέγκισμα μοναχικών κεριών.
«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια...». Φωνή μελωδική, από χείλη παιδιού αμούστακου ακόμα! Γίνονται αλήθεια και τέτοια θαύματα!
Όλα καλά. Και τα πεζούλια απέξω ασβεστωμένα, φρεσκοπλυμένος ο βράχος της Παναγιάς, από χέρια ευλαβικά και τυραγνισμένα.
Τα ξέρω τα χέρια τούτα, και τα ασπάζομαι χωρίς να τ' αγγίξω. Δε θέλει η ταπεινή, σκυφτή, μαυροφορούσα ύπαρξη να αναγνωρίζουν οι άλλοι, πως δίνει το αίμα της καρδιάς της σε κείνο το καλύβι του βράχου. 
Όλα καλά...
Μόνο που το Κάστρο τούτο, απ' όπου κι αν το δεις, πάντοτε σε πληγώνει...
Τόσες μελέτες ακριβοπληρωμένες και αναξιοποίητες. Τόσες σκαλωσιές που σάπισαν αχρησιμοποίητες, ακουμπισμένες στα «σφαγμένα» από την αδιαφορία τείχη!
Ανάβουν ένα γύρω οι προβολείς μες το σκοτάδι. Και με το ανέμισμα των πεύκων, έτσι που σαλεύουν οι σκιές πάνω στις πολεμίστρες, θαρρείς πως ξύπνησαν τα σκέλεθρα των Γατελούζων και των στρατιωτών της Μαρίας Παλαιολογίνας και ζητούν ανάπαυση, δικαίωση και συχώριο.
Κι έρχεται το χάραμα, και χρυσίζει ο «ηλιάτορας» απ' την ανατολή, τη πεσμένη, ταπεινωμένη απ' την αδιαφορία ιστορία μας. Και κρώζουν πάνω στα ερείπια οι κάργες και οι δεκοχτούρες σα μοιρολογήτρες, το τέλος...
Ας είναι όμως. Τώρα που πάλι ο έρωτας θα ’χει χορό με τον ξανθόν Απρίλη, οι γητειές της ευλογημένης λεσβιακής φύσης, αποπλανούν τη λογική του νου.
Και στέκεσαι ανάμεσα στις πεντελίθρες, τις ίριδες και τα ξεστρατισμένα προβατόπουλα, παραδομένος στην απόλαυση του ταπεινότερου των μεγαλείων: Τη φύση, που επιμένει να ανασταίνεται, παρ' όλα τα καρφιά τα μπηγμένα στα τρυφερόκαρδα σπλάχνα της.
Τη φύση τη δική μας, του τόπου μας του μοναδικού.
Δώρο πανευλόγητο, ενός Θεού ανοιχτοχέρη... κι Έλληνα!
Ντόρα Πολίτη