H εκπομπή μου «Με υπογραφή Ντόρα Πολίτη» στην TV Μυτιλήνης κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ και επανάληψη την Παρασκευή στις 4 μ.μ.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Η «ανταλλαγή» (με απλά λόγια, για αρχαρίους)


Του Φωτή Ξύδα 
Εκδηλώσεις για την «ανταλλαγή», λοιπόν. Άλλο ένα δόλωμα που οι χάνοι της «ντόπιας διανόησης» το κατάπιαν ανυποψίαστοι και έφθασε μέχρι την πατούσα τους. Κι αυτό γιατί υιοθετούμε έτσι, άκριτα και αβασάνιστα, τη θεωρία των κεμαλιστών ότι «ελληνικά στρατεύματα εισέβαλαν αναίτια και παράνομα στην τουρκική Μ. Ασία». (Επίσημη έκθεση τουρκικού ΓΕΣ).
Ε, όχι! Ας πάψει αυτό το τροπάριο.
Η Τουρκία, όπως και οι υπόλοιπες ηττημένες χώρες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη Συνθήκη των Σεβρών τιμωρήθηκε να πληρώσει το τίμημα των φρικαλεοτήτων που διέπραξε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όπως η Γερμανία, η τότε Αυστροουγγαρία, η Βουλγαρία κ.ά., η Τουρκία υποχρεώθηκε να «επιστρέψει» εδάφη στα οποία η πλειοψηφία των κατοίκων δεν ήταν Τούρκοι. Τέτοια περιοχή ήταν η γη της Ιωνίας.
Όπως έγινε και με τις υπόλοιπες νικήτριες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.) που ανέλαβαν τη διοίκηση άλλων περιοχών, ανατέθηκε από τους Συμμάχους στην Ελλάδα, να «προστατεύσει» το χριστιανικό στοιχείο της ευρύτερης περιοχής γύρω από τη Σμύρνη, εγκαθιδρύοντας εκεί καθ’ όλα νόμιμη και αδιαφιλονίκητη ελληνική διοίκηση.
Δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν οι μετέπειτα εξελίξεις. Εκτός, φυσικά, από το γεγονός ότι όταν το αποκαμωμένο ελληνικό εκστρατευτικό Σώμα άρχισε την υποχώρησή του, τόσο τα κεμαλικά στρατεύματα όσο και τα στίφη των ατάκτων που ακολουθούσαν, έβγαλαν το μένος τους κατά των ελληνικών πληθυσμών. Περιττό και πάλι να απαριθμήσουμε τις βιαιότητες. Γιατί το αποτέλεσμα μετρά από μόνο του. Όσοι Έλληνες Μικρασιάτες επέζησαν των σφαγών, κατέφυγαν στις ακτές και ιδιαίτερα στη Σμύρνη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρουν πλωτό μέσο για να περάσουν στα απέναντι ελληνικά νησιά.
Την ίδια στιγμή, δεν πειράχθηκε ούτε μια τρίχα των Τούρκων που κατοικούσαν ακόμα στην Ελλάδα.
Αργότερα, με τη Συνθήκη της Λωζάννης, αποφασίσθηκε η περίφημη «ανταλλαγή των πληθυσμών» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, με εξαίρεση τους Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου και τους Μουσουλμάνους (τουρκογενείς) της Δ. Θράκης. Τα σημερινά πληθυσμιακά στοιχεία μιλούν από μόνα τους για τον τρόπο που η κάθε πλευρά τήρησε τις συμβατικές υποχρεώσεις της.
Η συμφωνηθείσα «ανταλλαγή» έγινε συντεταγμένα και ειρηνικά, αλλά αφορούσε, κυρίως, τους τουρκικούς πληθυσμούς που μετακινήθηκαν, αφού οι πολλαπλάσιοι ελληνικοί πληθυσμοί είχαν ήδη ξεριζωθεί βιαίως, διά πυρός και σιδήρου, από τη Μ. Ασία.
Για ποιαν «ανταλλαγή», λοιπόν, μιλούμε; Είναι ιεροσυλία και διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας να συνεορτάζουμε, και μάλιστα τις σημαδιακές αυτές ημέρες, τη δήθεν «ειρηνική ανταλλαγή», όταν είναι γνωστό ότι τα γεγονότα διαδραματίσθηκαν τελείως διαφορετικά.
Ας ξεχάσουμε το δυσάρεστο παρελθόν. Συμφωνώ. Αλλά όχι και να σκυλεύομε πάνω στα άμαχα θύματα της μικρασιατικής καταστροφής, είτε από άγνοια είτε για λόγους που ομολογώ ότι δε θέλω ούτε καν να υπονοήσω.

* Ο Φωτής Ξύδας είναι πρέσβης ε.τ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εμπρός την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Σχόλιο της Ντόρας Πολίτη:

Μπράβο σου φίλε μου Φώτη, σε τιμά ιδιαίτερα η δημοσιοποίηση της άποψης σου, για ευνόητους λόγους.
Όσο για τη τελευταία παράγραφο του κειμένου σου, δε χρειάζεται καν να υπονοήσεις τους λόγους για τους οποίους κάποιοι εξακολουθούν να βιαιοπραγούν «πάνω στα άμαχα θύματα της μικρασιατικής καταστροφής».
Αυτοί, έχουν κοινό όνομα και είναι πασίγνωστοι και στη τοπική κοινωνία και ανά την Ελληνική επικράτεια. Λέγονται «σύγχρονοι, τουρκοαργυρώνητοι ΕΦΙΑΛΤΕΣ»!




Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Στο Μηθυμναίο Στράτο, φίλο για μια ζωή...


Αγαπημένε μου Στράτο,

Κάθισα κατάχαμα κάτω απ' τη ροδιά μου κι έκλαψα. Πολύ έκλαψα τούτο το πρωινό, και τώρα που σου γράφω, στάζουν ακόμα τα βλέφαρα μου, πάνω στο πληκτρολόγιο.

Μου έστειλες χαμένα, ξεχασμένα, αγύρευτα από μένα κείμενα μου. Εσύ, ρομαντικέ «θησαυροφύλακα» της αχαλίνωτης ευαισθησίας και της κρυμμένης τρυφερότητας μου, που δεινοπαθώ να καμουφλάρω, μη δείξω αδύναμη, μη δείξω ερωτευμένη... Τι έρωτες κι αυτοί... Με το Νάσο, με το καμπαναριό της Μητρόπολης, με τα «μη με λησμόνει» στο Απελή, με τα τραγούδια του Λευτέρη, με τη αφή του Νικόλα, με τη ξεφτισμένη πολυθρόνα του παππού, πλεγμένη από  αλυγαριά και ασπροκάλαμο. Με τη Χρυσομαλλούσα της νειότης μου, με τη 'Λιγμολαλιά" του Πώλ Βερλαίν, με τα μάτια τα μελιά του Ανδρέα που δε μ’ αγάπησε ποτέ. Μ' έβλεπε για παιδί κι όχι γυναίκα, μα εγώ τολμούσα να επιμένω...

Γιατί να είμαι έτσι μωρέ Στράτο μου; Να μη βολεύομαι στα εύκολα, να βαριέμαι τα επίπεδα τοπία, να θέλω να γίνω καμικάζι για να σωθεί η Ελλάδα μου, να πιστεύω στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», να μη μετανιώνω ούτε για τα λάθη μου ούτε για τα πάθη μου.

Και κείνο το κειμενάκι μου,  «Τότε που μ' έλεγες Ροδούλα», τι το ’θελες και μου το έστελνες Στρατούλη μου;
Έκλαψα κι έκλαψα γιατί αναγνώρισα σε μένα, ύστερα από χρόνια και καιρούς,  αυτή την άλλη που αναφέρω και στο blog μου.
Έκλαψα που λες, και ύστερα πήρα τηλέφωνο το... λεγάμενο!
Εκείνον που μ' έλεγε Ροδούλα ντε...
Χρόνια και χρόνια δε μιλήσαμε, μόνο σμίγουν τα μάτια μας καμιά φορά στο δρόμο και με το ζόρι ξεχωρίζουνε μετά.
- Καλημέρα Γιάννη, δε θα πιστέψεις τι θυμήθηκα και σε πήρα...
- Καλημέρα... Ροδούλα μου!!! Για ότι κι αν με πήρες σ' ευχαριστώ. Θα πει πως με θυμάσαι λίγο ακόμα...

Έχεις τόσο δίκιο Στράτο μου, από κάπου πρέπει να αρχίσω να μαζέψω κάποια γραφτά μου , να κάνω μια προσπάθεια να βγάλω το βιβλιαράκι μου κι εγώ.
Και θα στο χρωστάω φίλε καλέ, όχι γιατί μ' έκανες και έκλαψα, αλλά γιατί με κάνεις να ξαναζώ, εκείνα που έχουν βάλει κανέλα και γαρύφαλλο μες τη ζωή μου...

Σε ευχαριστώ για την ωραία συγκίνηση που  ταχυδρομικώς μου έστειλες σήμερα...

Φιλιά Μυτιληνιά,
Ντόρα