H εκπομπή μου «Με υπογραφή Ντόρα Πολίτη» στην TV Μυτιλήνης κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ και επανάληψη την Παρασκευή στις 4 μ.μ.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Στο Μηθυμναίο Στράτο, φίλο για μια ζωή...


Αγαπημένε μου Στράτο,

Κάθισα κατάχαμα κάτω απ' τη ροδιά μου κι έκλαψα. Πολύ έκλαψα τούτο το πρωινό, και τώρα που σου γράφω, στάζουν ακόμα τα βλέφαρα μου, πάνω στο πληκτρολόγιο.

Μου έστειλες χαμένα, ξεχασμένα, αγύρευτα από μένα κείμενα μου. Εσύ, ρομαντικέ «θησαυροφύλακα» της αχαλίνωτης ευαισθησίας και της κρυμμένης τρυφερότητας μου, που δεινοπαθώ να καμουφλάρω, μη δείξω αδύναμη, μη δείξω ερωτευμένη... Τι έρωτες κι αυτοί... Με το Νάσο, με το καμπαναριό της Μητρόπολης, με τα «μη με λησμόνει» στο Απελή, με τα τραγούδια του Λευτέρη, με τη αφή του Νικόλα, με τη ξεφτισμένη πολυθρόνα του παππού, πλεγμένη από  αλυγαριά και ασπροκάλαμο. Με τη Χρυσομαλλούσα της νειότης μου, με τη 'Λιγμολαλιά" του Πώλ Βερλαίν, με τα μάτια τα μελιά του Ανδρέα που δε μ’ αγάπησε ποτέ. Μ' έβλεπε για παιδί κι όχι γυναίκα, μα εγώ τολμούσα να επιμένω...

Γιατί να είμαι έτσι μωρέ Στράτο μου; Να μη βολεύομαι στα εύκολα, να βαριέμαι τα επίπεδα τοπία, να θέλω να γίνω καμικάζι για να σωθεί η Ελλάδα μου, να πιστεύω στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», να μη μετανιώνω ούτε για τα λάθη μου ούτε για τα πάθη μου.

Και κείνο το κειμενάκι μου,  «Τότε που μ' έλεγες Ροδούλα», τι το ’θελες και μου το έστελνες Στρατούλη μου;
Έκλαψα κι έκλαψα γιατί αναγνώρισα σε μένα, ύστερα από χρόνια και καιρούς,  αυτή την άλλη που αναφέρω και στο blog μου.
Έκλαψα που λες, και ύστερα πήρα τηλέφωνο το... λεγάμενο!
Εκείνον που μ' έλεγε Ροδούλα ντε...
Χρόνια και χρόνια δε μιλήσαμε, μόνο σμίγουν τα μάτια μας καμιά φορά στο δρόμο και με το ζόρι ξεχωρίζουνε μετά.
- Καλημέρα Γιάννη, δε θα πιστέψεις τι θυμήθηκα και σε πήρα...
- Καλημέρα... Ροδούλα μου!!! Για ότι κι αν με πήρες σ' ευχαριστώ. Θα πει πως με θυμάσαι λίγο ακόμα...

Έχεις τόσο δίκιο Στράτο μου, από κάπου πρέπει να αρχίσω να μαζέψω κάποια γραφτά μου , να κάνω μια προσπάθεια να βγάλω το βιβλιαράκι μου κι εγώ.
Και θα στο χρωστάω φίλε καλέ, όχι γιατί μ' έκανες και έκλαψα, αλλά γιατί με κάνεις να ξαναζώ, εκείνα που έχουν βάλει κανέλα και γαρύφαλλο μες τη ζωή μου...

Σε ευχαριστώ για την ωραία συγκίνηση που  ταχυδρομικώς μου έστειλες σήμερα...

Φιλιά Μυτιληνιά,
Ντόρα

1 σχόλιο:

Μηθυμναίος είπε...

Πώς μπορώ να σχολιάσω τούτη την ανάρτηση…
Πόση αγκαλιά, μαθέ, να χωρέσει σ’ ένα σχόλιο;
Από πού ν’ αρχίσω…

Κατάχαμα, κάτω από μια ροδιά εσύ, σ’ ένα παγκάκι, κάτω από τη δροσιά μιας λεύκας εγώ. Tο διαβάζω. Όχι δεν έκλαψα… Συγκινήθηκα! Πολύ!

Αλήθεια πόσο με συγκίνησες, δε βάζει ο λογισμός σου...

Τα λόγια σου: Εσύ, ρομαντικέ «θησαυροφύλακα» της αχαλίνωτης ευαισθησίας και της κρυμμένης τρυφερότητας μου, που δεινοπαθώ να καμουφλάρω, μη δείξω αδύναμη, μη δείξω ερωτευμένη...

Μήπως τελικά η δύναμή μας είναι μες τις αδυναμίες μας;
Δεν αλλάζουμε εμείς μάτια μου…

Φιλιά βουτηγμένα σε βασιλικό μεθυστικό σου στέλνω κι αγάπη να τα ποτίζεις!

Υ.Γ. Θαρρώ πως συγγενεύεις με την ψυχή μου…
Θα ήθελα να βρω άλλη λέξη αλλά αυτή βγαίνει απ’ την ψυχή μου…

Σ.Δ.